We hebbe p’r ongeluk ’n week oovergeslaoge mer hier zemme wir meej afleevering 91. Vòlgende week ’n woensdag komt ’r nummer 92 meej aachteraon.

Enkelde jaore geleeje hai ik verkalking op m’n hartklep, duus die moes vervange worre in ’t Catharinaziekenhuis in Eindhoove. Dè hebbe ze gedaon via de lies. De plek waor-tie wier ingebròcht, wier irst verdoôfd en verder vuulden ik ’r gewoôn niks van. ’t Was ’n bioloogische klep van ’n rund of van ’n verke – dè wiese ze nie zeeker. Om bij te koome moes ’k d’n aanderen dag nòr ’t Tweestedenziekenhuis in Tilburg – en dè nog wel meej de ambulaans. Zo mòkte nog iets meej op oewen aauwen dag. Ik hai nog nooit in ’n ziekehuis geleege en nooit in ’ne ziekewaoge. “Ik kan dan wel neffe jou koome zitte,” zin ’k teege de sjefeur. “Om d’n donder nie!” zeej tie. “Ge gò plat!” Duus zoo ging ik hoorizontaol meej ’n zuusterke neffe me nòr Tilburg. Nao ’n wéék waar ’k wir thuis en nou klepper ik wir vroolijk verder. Af en toe zing ik ’n liedje: “Klepper-de-klepper-de-klepper-de klep-klep-klep, ik ben zo blij dat ik je heb.”

Dankzij die verkesklep heb ik ’n aontal jaore prettig verder kenne lèève, mer op ’ne naacht kreeg ik ’t verrekkenes benaauwd. Ik op m’n allarmknop gedouwd op m’ne pols van Thebe. Die advizeerde mijn om de dòkterspòst te belle. Ze waaren ’r zo. Ze hebbe meej ’n infuus in m’nen èèrm ’n middicijn ingespoote en daorvan moes ’k sakkers veul piese, mer ’t ging wel oover. Tòch kreeg ’k ’t ’n tedje laoter wir zo soodemieters benaauwd. Toen kwaam ’k wir in ’t ziekehuis terèècht en nou heb ’k vort ’ne peesmeeker. D’r kwaame meskes van Thebe aon te pas want ik mocht meej eênen èèrm niks mir dóén. Ineêne moes ik hillemaol verzùrgd worre.

Nou pees ik meej m’ne meeker wir vroolijk dur de stad. Es ze me om m’ne lèèftijd vraoge, krij’k aaltij te heûre: “Eênenneegetig, dè zoude nie zegge!” Ze schatte mijn ammel veul jonger. Ik begon eigelijk wel ’n bietje verbilding te krijge. Ik dòcht: dè moe’k tòch ies uitprebeere! Duus ik vroeg aon zo’n Thebemeske: “Es gij mijn zoo ziet staon, krijgde gij dan gin vlinders in oewen buik?” Ze begon te laache! Ze kwaam nie mir bij. Dè víél me zoo teege! Ik ston ineêne meej tweej beên aon de grond. Ik heb ’r d’n heêle naacht nie van wakker kenne blijve.