In de Volkskraant ston-t’r ’n stuk geschreeve dur de bruur van Anton Geesink oover Antonne. Anton was nie minder beroemd es de Dom en d’n eênige Neederlaandse paus, Adrianus VI uit Utrecht, en dè woow-tie mer wir ies opraokele. Dè deej mijn truugdèènke aon ’nen balaovend van de zwemclub bij ’t Lido. We zaaten ’r oover te vergaodere en vonne dè ’t moôi zoow zijn om ’nen BN’r uit te noôdige om vòlk te trekke. “Es we Anton Geesink nou ies zo gek konne krijge?” zin-t’r eêne, want die was pas op de Olympische Speule wèèreldkampejoen geworre. Heêl de spòrtwèèreld ston op z’ne kòp, want dè was nog nooit gebeurd. ’t Waare aaltij de Japanners die dè wiere. Chel Hooft – eigenaor van ’t Lido, die meej zaat te vergaodere – was ineêns verdweene. Hij kwaam truug en zeej: “Ik heb ’m gebeld. Hij komt oover virtien daoge.” Dè waar echt Chel; die kreeg aaltij alles vur mekaor.

In eêne keêr waar half Wolluk in rep en ruur. Alle spòrtvereêniginge woowen ’r aon meejwerke inclusief afgevaordigde van ’t gemintebestuur om ’m volwaordig in te haole. Mer hoe? Dè waar de vraog vur de zwemclub. Meej ’ne yell, wier-t’r besloote. Piet van Os hai ’m bedocht en hij ging zoo: “G, dubbele E, S, I, N, K, Geesink kietelt Kaminaga!” Dè waar de Japanner wòr-tie van gewonne hai. Pietje van Engelen zoow ’t woord dóén. Van te vurre wier de yell meej de zaol geoefend en toen Anton binnekwaam, klonk die meej ooverdonderend geluid dur de zaol.

Alles bij mekaor wier ’t ’n groôt succes. Nao alle cirremoonies ginge we feêste. Anton zaat midde tuuse oons in. Zuipe kon-ie ok es de beste: es dè ok ’n spòrt waar op de Olympische Speule, ha-tie daor zeeker ok ’ne gouwe plak meej kenne haole. “Ik heb er gewoon een zere arm van overgehouden, van al dat proosten en bierdrinken”, zeej-tie.

Toevallig traad Willy Alberti op bij Romantica en dè wies-tie; dè waare vriende van mekaor. Hij zeej: “Kunnen jullie Willy niet even bellen dat-ie hierheen komt? Dan kunnen we samen naar huis.” Willy kwaam en zoo gebeurden ’t dè-t’r nie eên mer tweej BN’rs op oonzen balaovend aonweezig waare. “Zeg,” zeej t’r iemand, “zalle we Willy’s ies laote zinge? Waor ies-ie?” Ze vonden ’m bij ’t toilet. Hij wier opgevat en onder luid gejuich dur de zaol zoo op ’t poodium gezet. “En nou zinge, Willy!” In ooverleg meej z’nen impresaarioo, Joop de Knecht, zong Willy ’t Ave Maria. En of ze gin bier mer wijwòtter hadde gedronke, ’t waar muisstil in de zaol.

Anton lèèfde op groôte vóét, maot 52 van schóén, en die líét-ie bij Greve maoke.

Toon Steenbergen