Er was niets wat ons van deze wedstrijd kon afleiden. De rest was eigenlijk allemaal bijzaak. Taylor Swift, bekend van nummers als ‘Shake it off’ en verder niks, speelde drie keer in de Amsterdamse galmbak. Het was na 19 oktober 2021, toen Borussia Dortmund met 4-0 werd weggespeeld door Ajax de grootste show in de ArenA. Taylor Swift heeft een lichaam als Cleopatra, benen als de pilaren van de Tempel van Zeus, en een stem als de Zingende Zeemeermin. Frans Timmermans gaat er zelfs lekker op, maar kent ook geen enkel nummer van haar. Swift hield ons echter slechts zijdelings bezig.

Ook de kinnesinne kleuterklas van Dick Schoof, onze nieuwe premier, die ontmaagd werd met een schaamteloos potje ‘Mens erger je niet’ in de Tweede Kamer, haalde ons niet uit de ban. Een hele dag janken over tweets, janken over hoofddoeken, janken over uitspraken van ooit. Wat is het toch veranderd allemaal sinds Mark Rutte weg is. Niets dus. Gelukkig hadden wij wel wat anders aan ons hoofd.

Zelfs de wezenloze Amerikaanse president Joe Biden, die binnenkort nog een keer zonder erg in z’n witte onderbroek uit Het Witte Huis naar buiten loopt, kon onze aandacht niet afwenden. Biden wist de woordjes niet meer in de juiste volgorde uit te stotteren en haperde zichzelf door het debat met Trump heen. We keken er slechts met een schuin oog naar.

Groenewegen won, Duitsland verloor, het deerde ons niet. Terwijl we toch geen genoeg kunnen krijgen van teleurgestelde Duitsers op een voetbaltoernooi. Wij waren echter maar op één ding gefocust: de wedstrijd tussen Nederland en Turkije. In het stadion gewoon 11 tegen 11, buiten het stadion brulden 300.000 Turkse grijze Wolven in het rood naar 40.000 Oranje Leeuwen, die al drie weken van links naar rechts springen.

Wat een overdreven blijdschap na een overwinning op een land dat op de 387e plaats van de wereldranglijst staat en ook nog eens met het tweede elftal speelde. En bovendien ook nog eens gewoon had kunnen winnen, want zoveel mazzel krijgen we nooit meer. Xavi Simons kreeg met veel geluk geen rood. Hier gaat Stephan van Baarle nog Kamervragen over stellen. We lieten ons op straat lekker kennen. Kinderachtig gaan rondrijden en ons een polsblessure toeteren. Poeh poeh! We toonden buitensporig veel respect. Het had ons gesierd als we met een half oog naar de wedstrijd hadden gekeken (waarin we 80 minuten zijn uitgefloten) en daarna hadden gezegd: zo, en nu gaat het toernooi pas echt beginnen.

Nu was het na afloop olie op het vuur gooien. Het uitdagen van teleurgestelde Turken, die met hun nationale vlag zwaaiden. De vlag van het land waar ze liever niet willen wonen. Waarom doen wij dit? Waarom staan wij hier niet ver boven? Hoe anders was het gelopen als Turkije had gewonnen. Dan was het centrum van Eindhoven en Den Bosch ook gesloopt. Maar dan door zogenaamde Nederlandse supporters. Want zo is het helaas ook. Nederlanders zijn niet alleen slechte winnaars, maar ook slechte verliezers.