Het Eurovisie Songfestival. Dat was vroeger iets waar ik weken naar uitkeek. Ik mocht dan namelijk heel lang opblijven en zes bakken chips naar binnen werken, liggend voor de televisie in mijn pyjama. Ik hoopte dan dat Sandra & Andres zouden winnen, maar ik vond Vicky Leandros ook prima. In mijn herinnering was Vicky een prachtige vrouw, zonder baard. Andres had overigens wèl een baard, maar die is zover ik weet daarna altijd een man gebleven. Mooie tijden.

Ik verlang zelfs terug naar de tijd van Sieneke, die door heel Songfestival-minnend Nederland belachelijk werd gemaakt met haar stomme draaiorgel, maar dat meisje sloeg zich kranig door de kritieken heen en je zag haar bij interviews niet met een Nederlandse vlag over haar hoofd de pers te woord staan. En als een cameravrouw haar wilde vastleggen buiten een toegestane zone dan vond ze dat prima en poseerde ze er zelfs speciaal voor. Sieneke genoot oprecht van alle aandacht. Inmiddels is dit wereldje zo verfreakt dat het niet eens duidelijk meer is of die cameravrouw wel een cameravrouw is. Over een paar jaar kijkt iedereen vreemd op als er een hetero zanger of zangeres op het podium staat.

Hoeveel waarde heeft het Songfestival nog als een Zwitserse, talentloze, non-binaire suikerspin in een tutu wint, als tegelijkertijd iemand die zich als blauwe vogel identificeert helemaal niet mag meedoen? Ik schreef negen jaar geleden in een cynische bui dat het hoog tijd werd om Snollebollekes naar het Songfestival te sturen. Gewoon om het corrupte en decadente politieke zooitje belachelijk te maken. ‘Naar linksssss, naar rechtssss!’ Wat een hoop verwarring en discussie had deze leus opgeleverd. Maar als we nu Rob Kemps met zijn act zouden laten meedoen namens Nederland, dan zou hij niet eens meer opvallen tussen al die losgeslagen gekken.

Joost Klein is een symptoom van gebrek aan rekenschap en manifesteert losgeslagen wereldbeelden. En dat uit zich in een obsceen pro-Europa liedje waar verder geen enkele boodschap in zit. Ik heb Joost nog nooit een inhoudelijk statement over Europa horen maken. Onze beroepswees wil op het einde – na een paar minuten gehak en de clown uithangen – nog een gekunstelde ode brengen. Wat zouden zijn ouders trots zijn geweest op zijn narcistische vertoning van afgelopen week.

De Nieuwe Rekenschap komt van de organisatoren van dat festival. Die zeggen ’wij houden ons aan de regels’ en blijkbaar is er een regel overtreden. Het songfestival gedoogt kennelijk niet en dat is mooi. Ik hoop dat dit een aankondiging is van een frisse wind, een cultuuromslag. Joost Klein pleegde een strafbaar feit in een land waar hij te gast is en er vond een uitsluiting plaats. Typisch Nederlands om dit te bagatelliseren. Als hij zich gewoon had gedragen, dan had hij gewoon opgetreden. Welkom in Europa, Joost.

Voor straf zou hij eigenlijk alle VHS-videobanden van de Songfestivals tussen 1970 en 1990 moeten terugkijken, van begin tot eind. En dan eerst alle banden met een potlood terugspoelen. En verder, schouders omhoog en gewoon weer meedoen volgend jaar in Zwitserland. En dan winnen.