Dat je dus wordt uitgenodigd door een heel groot evenementenbureau om op een gigantische, drieverdiepingen tellende partyboot, die de hele dag door de Amsterdamse Amstel wat ronddobbert, een Quote-500-entrepreneur te roasten. Zo’n opdracht dus.

Dat je een multimiljonair moet gaan toespreken, die zo ontzettend wanhopig is, dat ie van gekkigheid niet meer weet hoe hij zijn vermogen ooit op kan krijgen in de rest van zijn leven. Die van alles bedenkt om zijn elitaire gasten te vriend te houden en om de zoveel tijd een onnozele reden uit de hoge hoed tovert om iets te vieren. In dit geval omdat ie zelf 63 jaar werd, zijn dochter 27 en zijn hond 10. Bij elkaar opgeteld 100 jaar. Hopla! Een prachtig motief om een hele dag het vaarverkeer in onze hoofdstad plat te leggen. Zo’n Dagobert dus.

Dat je wordt opgevangen door een hyper drukke, Nederlandse floormanager met een portofoon, die jou in het Engels aanspreekt, want dat staat veel interessanter en dan van mij vervolgens gewoon in het Nederlands antwoord krijgt, omdat ik niet mee ga in dat overdreven gedoe. En dat jouw entree vervolgens in het Engels wordt doorgegeven aan een andere floormanager die drie meter verderop staat. Ook met een portofoon. ‘Andy Marcelissen is on the boat. Is he on the list? Yes? Which changing room can I send him to?’ Zo’n eventteam dus.

Dat je vervolgens ontdekt dat het op die boot wemelt van de floormanagers, die het allemaal onder controle hebben en het dus to-taal niet onder controle hebben. Dan weet je, dit wordt lachen. Ze hebben allemaal een draaiboek met de line-up dat tot op de minuut af is uitgewerkt. Waarin je uitgewerkte onderdelen ziet staan als: Comedian Andy Marcelissen - standby 21:43 hrs; Comedian Andy Marcelissen - escort to stage 21:48 hrs; Comedian Andy Marcelissen - performance 21:50-21:58 hrs. Zo’n schema dus.

Dat je ontdekt dat jouw optreden dus maar 8 minuten - in plaats van de afgesproken 20 minuten - mag duren en dat je zes kantjes aan tekst hebt waarmee je de jarige tot aan zijn enkels toe gaat affikken en dat je zeker weet dat dat dus nóóit gaat lukken in die korte tijd. Daar kan ik me dan zo ontzettend op verheugen hè. Om dat hele tijdschema, waar al helemaal niks meer van klopt, nóg verder de soep in te laten lopen, met in je achterhoofd het idee dat de gasten anderhalf uur later dan gepland aan het hoofdgerecht zitten. Zo’n kinderlijk verheugen dus.

Dat je vervolgens tijdens jouw optreden een hoop paniek om je heen ziet bij de in het Engels communicerende, gestreste portofoondames, als ze merken dat ik al 15 minuten té lang de boot zowat omver speel met een stuk tekst dat al die tijd in mijn kontzak opgefrommeld had gezeten. Gewoon een hoop onzin vertellen en een schuit vol met kakkerds in hun broek laten piesen van het lachen. En dat je achteraf het hoogtepunt van de avond blijkt te zijn geweest. Zo’n binnenpretje dus. Heerlijk.