De weg nòr ’t febriek van vaoders hè’k dikkels geloôpe. Somtewèèle waar-ie z’n broôd of drinke vergeete, of ik ging vur ’n goei pees vur mèènen hakdòl. Mèèn vaoder ha meej z’n bruurs ’n schoenfebriek in de Krèùsstraot – wie nie, zon ze nou zegge. Hij ston booven in de snijerij mer kos nie nòr bèùte kèèke, want de raome waare van melkglas. Trouwes, daor han ze ok gin tèèd veur: ze mòsse pòrre maoke! ’t Eênigste verzetje dè ze han waar de febrieksrèès. Mistal ginge ze nòr eên of aanderen dieretèùn – de vrouwe mochte ok meej – en dan nog flink wè bier meej ’nen ùrgel d’r aachteraon. Want drinke hoefde ge ze nie te leêre.

Omdè m’n vaoder mocht zegge welke kleur grúúne zeêp ze mòsse gebrèùke, ging-ie wel ies nòr Dùtslaand om ’n nieuw mesíén te koôpe. Die waare dikkels zo moeilijk te bedíéne dè ’t manneke meejverkòcht wier es ’t mesíén tweddehaands nòr Oversteeg in Sprang ging – inclusief z’n blaauw kanneke.

Omdè ik góéd kos teêkene en wè Fraans spraak, mocht ik meej nòr Parèès. Daor waar ’n week, de Semèène de Cwier, dè-t’r meêr zatte schoenfabrikaante rondlíépen es clòsjaars – duus meêr ’n Semèène de Zwier. We mòsse medelle schoepe, duus m’n oôm en ikke prabeerden op ’n klèèn velleke wè schetskes te maoke van moôi schóén. Es ze dè zaage, dan kwaame ze meej ’n dikke sigaor roôk in oew gezicht blaoze. ’t Waar net nul-nul-zeuve.

Naodè we ’s aoves góéd òn de sacroet – zùùrkôl meej wòrst – han gezeete, ginge we nie nòr ’n duure nachtclub mer nòr ’n òkkaazie. M’n vaoder leej ’t èùt: “Kek, jonge, de duure autoows stòn binnen in de sjoowróém, mer dees zen òkkaazies: die stòn bèùten in de rèègen en de wend.

Wij zo’n tent binnen en gelèèk aon de wèèn. M’n vaoder dronk ’m es ranja – z’n bruurs trouwes ook. Mer in ’t zwaailicht wier z’n gezicht steeds witter en al rap zeet-ie: “’k Mòt spouwe!” Aachter ’n roôi fluweêle gordèèn was de twalet – zo’n gat in de grond zonder zitting. Komt-ie truug en zeet: “Heb m’n gebit ’r in gespouwd...” Ik zeej: “Doede gij dè teegen oons móéder vertelle of mòt ik dè dóén?” Duus hij rap truug.

Komt ’r ’n madam optreeje meej ’n benaone-ròkske aon en begint vur mèèn neus te wiebele. Ze leek spreekend op diejen homp zùùrkôl meej al die wòrstjes, en ik wier me tòch mieselijk... Duus ik ok nòr de wc. Zit m’n vaoder daor meej opgestrûpte mouwe hillemaol onder d’n derrie. Hij zeet meej ’n zwabbermondje: “Heb ’r tweê gepaase mer ’t mèène zit ’r nie bij!”

’t Hielp wel vur mèène zùùrkôl...

Tekst en illustratie: Frans Oosterwaal (Kaatsheuvels)