Op de weg truug nòr de kemping líépe ze langs ’n naoktstraand. “Daor kanne-me ok nog wel efkes gòn ligge,” zi-se, “dan wort de rest ok ies ’ne keêr bruin.” “Dè’s góéd,” zeej hij, “mer ik zij ’n bietje verbraand, duus dan bedek ik zoveul moogelijk.” Zoo gezeed, zoo gedaon. Hij gòi ligge, zij goôit ’nen handdoek oover z’n gezicht en spaoit wè zaand oover z’n lijf, behalve oover z’n leuterke, want dè moet nog verkleure, war. Efkes laoter komt ’r ’n stel vurbijgewandeld. Zij ziet dè pieleke uit ’t zaand steeken en roept: “Òch Jan, kek tòch ies! Daor zè’k jou vur getrouwd en hier groeie ze in ’t wild!”

Di mòpke vertelden ik teege d’n uuroloog die mijn aon ’t stirrelizeere was.

Vanuit ’n bomvolle waachtrùmte in ’t ziekenhuis in Wolluk wier ik nòr binne geroepe. Ik zou geholpe worre dur eêne dòkter Kil. Dieje naom von ik nie echt hoׅopgeevend, mer gelukkig was-tie ziek. D’n invaller was ’nen dòkter van ’t Maria Ziekenhuis uit Tilburg. De assistente was ’n iets aauwere daome meej flinke heûrapperaote, die ’t nie deeje. Duus alles wier nòr mekaore gekwekt, zodet de meense in de waachtkaomer vroolijk meej konne geníéte.

Ik moes bloôt gòn ligge en d’r wier ’n groôt, grúún kleêd oover me heene getrokke, meej in ’t midden ’n gat waor m’n paddestoeltje uit staak. Duus ik kwèèk: “Òch Jan, kek tòch ies! Daor zè’k jou veur getrouwd en hier groeie ze in ’t wild!” ’t Was meej gezellig in de ooperaosiekaomer.

Toen d’n dòkter ’n tedje aon ’t oopereere was, ríép de zuuster: “Zette gij daor metaole klemmekes op? Hier in Wolluk doen we dè aaltijd meej draod.” Ik heûrde dè verschrikt aon en ik ríép: “Hoohoohoo, waacht ies efkes! Ik zè wel partikelier verzeekerd, hôr!” (Dè was toen nog.) “Nie gaauw mijn afscheepe meej ijzer, war! Straks moet ik ’ne keêr dur ’ne sken of zoo, zwaor magneetisch, en dan vlíég ik meej m’n balle teege de zolder omhoôg!”

Mer neeje, ik hoefde m’n èège nerges zùrgen oover te maoke, kwekten-ie. “Bij oons in Tilburg krijge zowel partikeliere es ziekefons-pesjente metaole klemmekes in d’r zakske.”

Toen ik efkes laoter de ooperaosiekaomer wijdbeêns uit waggelde, keek ik in ’n waachtkaomer vol laachende gezichte. Nie lang dòrnao zen ze de deure beeter gòn izoleere.

Ferdi Labordus (Baardwijks)