Jaa, Bòrk, wè ies dè eigelijk? De miste aauw meensen uit Wolluk weete dè wel, mer de nieuwkoomers nie, denk. Bòrk ies ’t ôstelijke deêl van Wolluk, vruuger ’n apart dùrp. In de jaore feftig-sestig waare d’r nog vier bakkers, tweej gruunteboere, vier slaagers en vier leevesmiddelewinkels; die zen nou allemaol weg.

Ze zeeje dè Bòrkse meense verrekt èègegeraaid waare. Es de vurdeur oopeston, dan kroope ze tòch nog dur ’t raom nòr binne. Jaonus d’n Bult (dè was z’nen bijnaom) van de Bazar naam ’t nie zo naauw meej de wet. Inkoôp van illegaol gevange voogeltjes, verkoôp van ròtjes terwijl de boôme nog hillemaol grúún waare, ’n spisjaole achttien-plus-laoi in z’n toônbaank – ’t kon allemaol bij Jaonuse.

Mer góéd, wè moet dieje titel boove di verhòltje? Nou, dè zit zoo. Wij han bij oons thuis ’n flink gezin: neege stuks. Niks bizonders in de Bòrkse Stigt: d’r waare d’r verschaaiene meej meêr es tíén jong. Wij aate altijd ’s middags wèèrm en ’s aoves broôd. Op ’ne wèèrme zoomeraovend was ’t broôd op. “Nou,” zeej oons moeder, “gòdde gij mer ies gaauw nòr Piet van Beijnen vur ’n pòr gesneeje terf. En ’n bietje avveceere, want aanders ies-tie daolijk gesloote.” Duus ik op pad.

De deur van de winkel ston oope – vur de wèèrmte, denk. Zelf mer ’ne keêr “Vòllek!” geroepe, want de klingelbel hai z’n werk nie gedaon durdè de deur al oopeston. Zoo-es gewônlijk duurden ’t altijd wel efkes vurdè Toos in de winkel kwaam. Terwijl ik ’n bietje stòi rond te gaope in de winkel zie ik tot m’n verbaozing oonzen hond Tippie de winkel in loôpe. Die was ongemerkt aachter mijn aon geloôpe. De verbaozing slòi om in groôte schrik es ik zie dè Tippie z’nen aachterpoôt oplicht en teege de gestaopelde oope kratte meej verse broôi stòi te piese. Ik zie nog de pies langs de broôi nòr beneeje loôpe op de roôie boereplavuize. ’ne Flinke plas laag-t’r al. Toos waar nog stids nie in de winkel en ik hai d’n hond gaauw nòr buite gejaoge. Daor kwaam Toos aon. Ik bestelde meteên tweej gesneeje terf. Ze hai nog niks gezíén van wè diejen hond van oons hai gedaon, en ik dùrfde niks te zegge.

Thuis hè’k ok mer niks gezeed – aanders hai ik tòch wir de schuld gehad, terwijl ik d’r niks aon kon dóén. Meej d’n hond ies ’t nie góéd afgeloôpe: op eên van z’n zwerftòchte ies-ie onder de BBA-buus terechtegekoome. Dieje goeien aauwe tijd...

It smaokelijk!

Siem Braspenning (Baardwijks)