Hier is aflevering 70 van Langstraotse Praot. Meer dan drie jaar geleden verscheen het eerste stuk. Sindsdien hebben vijftien auteurs in acht verschillende dialecten een bijdrage aan de rubriek geleverd, samen met drie illustratoren. Op straat krijgen ze leuke reacties en als we een week overslaan, horen we meteen: “Waor waarde gullie fleej week?” Als het aan ons ligt, gaan we dus nog lang door. Lijkt het u leuk om mee te doen? Stuur uw stuk (300-400 woorden) dan op naar stichtinglangstraats@gmail.com. De redactie beoordeelt of het geschikt is.

Yoïn van Spijk

voorzitter Stichting Langstraats in woord en beeld.

Sommige meense zen meej gin pen te beschrèève. Toch gòi ik ’t ies probeere meej m’ne vruugere kammeraod Jaantje ùt de Kattestigt. Die hai ik leêre kenne toen de hermenie ’ne tèèrdag ha bij Piet van Dun.

’t Was teege Paose en wij won nòr De Lido, die prachtige tent in Wolluk, waor de schônste medjes kwaamen en Bob Smit ston te zinge. Mer dè kos nie durgaon, want d’n hèùs stin op z’ne kòp en Jaantje moes irst zùrge dè-t’r ’n nieuw plaankske kwaam in de keuke, waor de kòffiemeule aon moes hange. We hoefde nie lang te wòchte, want al rap kwaam-ie nòr bèùte meej z’n fietske en zeej: “Oons móéder hi nog nooit zo’ne moôie meule gehad.” We kosse aonkarre.

Ze waare krap behèùsd en es-t’r vizite kwaam, dan wier de tòffel ùtgetrokke. Toen dè d’n irstvòlgende keêr gebeurde, kos iedereên zíén waor dè moôi plaankske vandaon kwaam.

’t Waar ok de tèèd van de Beatles. Dè was nog ies spulleke! Wè’ne moôie muziek. Mer die zaagen ’r ok heêl apart èùt meej die lange haore. “Dè doei ik ok,” zeej Jaantje. “Ik laot m’n haor groeie. Dè bloempòtkapsel ben ik hartstikke beuj!” Kèèrellieve, dè bròcht wè teweeg! Want alleên meskes dróége lang. “Ge zèèt net ’ne noozem!” zeej z’n móéder. “Ge wort ’ne padjakker!” Iedereên bleef mer zeure dè-tie ze moes laote knippe, mer Jaantje naaide z’nen èège naod.

Totdè ’s naachts z’n vaoder stiekem z’n haor d’r af hòlde... Ze dòchte ’s mèèrges: die ontploft! Mer nikskenie: hij stapte op z’n fietske, reej nòr Zwaans en kwaam trug meej de schaai in ’t midde.

Zoo-es ik al vertelde, was de tèèrdag van de hermenie eên groôt fist. Dan trok heêl ’t gezelschap dur ’t dùrp in d’r prachtige unifòrme en de kender van de muzikaante mochte ok koome. Toen Jaantjes vaoder z’n pak ùt de kaast hòlde, zaag-ie tot z’n verbijstering dè de broekspèèpe van z’n unifòrm tot boove de kniejes waare afgeknipt.

Of ’t waor ies dè-tie toen zoo ok meej de hermenie dur ’t dùrp ies getrokke meej z’n klèèn trompetje en m’n vaoder meej de groôten bas, dè weet ik nie mir zeeker.

Tekst en illustratie: Frans Oosterwaal (Kaatsheuvels)