Ze vraagt zich af waarom wij zoveel moeite doen om haar te spreken, maar een gemeentesecretaris is eigenlijk wel de belangrijkste persoon op het gemeentehuis. Wethouders komen en gaan en hebben bovendien geen fluit te zeggen over de ambtenaren. Wethouders maken zich vaak hooguit zorgen ‘of ze na de volgende verkiezingen hun stoel nog zullen hebben’. De burgemeester heeft ook niks te vertellen over de ambtenaren, want hij wordt benoemd door de gemeenteraad. Maar om fatsoenlijk werk af te leveren hebben ze wel die gemeentesecretaris nodig. Voor ons aanleiding genoeg dus, want we hebben vragen genoeg.

Mariska Asmus (64) stopt per oktober om van haar (en dat van haar man) pensioen te gaan genieten. Deels zal die tijd worden ingevuld als burgerraadslid van de gemeente Molenlanden, waar ze namens de partij ‘Doe Mee’ in de auditcommissie zit, de centen in de gaten houdt. Ze mocht kiezen uit een gemakkelijk (wat is je lievelingskostje en hou je van shoppen ..) of moeilijker interview.

Affaire

Ze nam haar functie in 2021 over van Paul de Ridder. “Toen was hij degene die bij het college aanschoof, Eddie Oolhorst en ik waren de twee directeuren. Het college wou dat alles weer in één hand krijgen, de organisatie moest opener en platter. En ja, ik had een agenda: De scharnierfunctie tussen college en ambtenaren soepel invullen. Maar een reorganisatie is nooit af. We begonnen er zo’n beetje mee in coronatijd en doel was ook om veel jonge mensen aan te trekken. Burgemeester Buijs was daar ook de man naar, Huisman was veel formeler.”

Nog even over die ‘affaire Huisman’ en alle geheimzinnigheid daar omheen. “In die situatie moesten we ook de collega’s beschermen hè. Of hen is geadviseerd om geen strafzaak te beginnen weet ik niet, daar was ik niet bij. Wat ik wel weet is dat het gehijg van de pers – ook van buiten Oosterhout – soms nog erger werd ervaren als wat er feitelijk was gebeurd.”

Werkelijkheid

Buijs legde de lat al bij zijn binnenkomst enorm hoog. Wat vonden jullie? “Joh, gewoon rustig blijven. Je zit als ambtenaar niet in de politieke werkelijkheid hè.” Bestaat die dan? Dat zou je tegenwoordig niet meer denken. Ze lacht. ‘Een bestuurder kan een wens hebben, wij moeten dat regelen. En ja, dat schuurde soms best wel eens, maar van schuren krijg je glans hè, om maar eens een cliché te gebruiken. En dat zal altijd zo blijven. En wat ik de politiek gun? Mooie verkiezingen en een gedragen beeld voor de toekomst. We zijn ook bezig aan de Visie 2050. Nee, dat is niet alleen bezigheidstherapie en klopt, dat is geen bestemmingsplan of wet. Flexibiliteit is een must. Kwamen er opeens een heleboel mensen uit Oekraïne onze kant op. Dan moet je snel kunnen schakelen natuurlijk.”

Dilemma’s waren er ook. “Natuurlijk. De politieke wensen, de bezuinigingen op het personeel. En natuurlijk het wantrouwen van de burgers in de overheid, voor een groot deel te danken overigens aan de Rijksoverheid.” Maar hier gebeuren soms ook dingen waar je stijl van achterover slaat toch? “Jazeker, niemand is zonder fouten. Maar dat de Nederlandse gemeenten nu, in de kwestie van de jeugdzorg, als VNG recht tegenover het kabinet staat is toch wel heel bijzonder hè.”

Ja, soms zit ze gewoon in de Bussel. “Wij wonen in Hoornaar en Gorinchem heeft geen schouwburg meer. Maar mijn man komt uit Oosterhout en zijn zoon speelt in het Zoldertejater, die woont hier weer. Dan ga je kijken hè. Maar pas speelde hier de kloon van Joe Cocker en die muziek vind ik geweldig. Nee hoor, ik zal me niet vervelen. Wat? Wethouder daar worden? Schrijf maar op: Nee.”

evr

(foto Casper van Aggelen)