In 2018 pletterde alle regen van de hele wereld zo ongeveer boven het stadspark naar beneden. Een tribute aan Beth Hart was bezig. Dat leidde tot de kop ‘Het regende Beth Hart boven het parkfeest’. Uiteindelijk was dat beter dan wat er vrijdag gaande was, want het was gewoon koud en het regende de hele avond. Toen hield het tenminste na een half uur weer op en was het lekker warm. Het weerhield er dik twee duizend mensen niet van om naar het park te komen. Wel was duidelijk dat er na 21.00 uur niemand meer voor de poort stond.

In een kleine ‘mineur’ begonnen dus, en dat terwijl er ook nog eens langs allerlei kanten nog wat dondergeluiden opdoemen. Zaterdag ook lang niet uitverkocht hè. Enfin, dat zal de gemiddelde bezoeker een biet zijn, want één ding is zeker: Met z’n allen onder een poncho verbindt ook en niet een klein beetje. Het was poepgezellig onder de enkele luifeltjes.

Mediatraining

Of dat alles ook te maken heeft met het betrekkelijk weinig avontuurlijke karakter van het Parkfeest (dat ooit wel zo begon) valt amper te achterhalen, want iedereen die daar enigszins iets over zou kunnen zeggen lijkt wel een mediatraining van NAC te hebben gehad. Iedereen juicht, terwijl er achter de schermen zaken gaande zijn die wel degelijk spelen. Het draaiboek wordt uitgewoond en dan kun je wachten op het resultaat: Minder belangstelling. Het programma kun je onder de noemer ‘mainstream’ plakken, ‘voor elck wat wils’, maar daar blijft een gemeenschap niet wakker van hè, dan dut je in.

Dorst

Vrijdag begon dus met ‘1984’, de Simple Minds, niet veel later gevolgd door (wel hele verre) ‘familie van de Dijk’. ‘Elton John’ begon met een nummer van The Who en Jiskefet zou zeggen: ‘Raaaarrrrrrr’. Tina Turner proberen na te doen is sowieso gedoemd te belanden in de ‘plastic soup’, minirokje of niet. En waar je voor een concert van de èchte Coldplay toch minimaal 100 euro dient neer te tellen…tja, dan heb je voor vier euro (voor de hele vrijdag betaalde je 20 euro) inderdaad het verhoudingsgewijze resultaat. Is dat reden genoeg om de vrijdag af te schaffen? Punt is dat dat voor de organisatie in (opbouw-)kosten niks scheelt en het, als het wèl lekker weer is, zelfs wat extra geld in het laatje brengt.

Hozen

Of komt al dat gechaggerijn door dat kloteweer? Nou, dat speelt zeker mee. Koud, doorweekt, geen fatsoenlijke schuilplekken, steeds kijken waar je loopt om te voorkomen dat opeens je schoenen vol water staan …daar wordt een mens niet vrolijk van. En de zaterdag begon al even erg als de vrijdag, Roxeanne Hazes of niet. Bovendien: Wat zul je je druk maken om de kwaliteit van de muziek als toch niemand daarmee bezig is?! Maar verdomd, wat gebeurde er? Juist ja, net toen iedereen zijn laarzen had aangetrokken begon de zon te schijnen. Inmiddels was ‘de dansvloer’ al wel gaan drijven en de vrijwilligers zagen kans om vanaf een uur of 9 ’s morgens 35.000 liter water weg te pompen en dat verdient een vet compliment.

Boeh

Het bandje van Hazes was best goed, maar erg moeilijke muziek is het nou ook weer niet. Gelukkig was daar De Oorzaak met Levi Trommelen in de gelederen. Allemaal eigen nummers en glad niet onverdienstelijk, ook al stond er een in het publiek boeh te roepen. Resultaat? De andere dag een optreden in Leeuwarden, want het bureau dat daar de boel organiseerde hoorde hen en boekte ze onmiddellijk. De Strot hebben we gemist, bij Flemming liep alles gesmeerd, automatisch bijna… Toen was het tijd om te gaan eten. Danny Vera zorgde er met zijn heerlijke rock ’n roll voor dat dat goed werd verteerd. Lekker hoor, ouderwets swingen. Hij had ook nog een soort van politieke boodschap voor het publiek: ‘Breng de samenhang in de maatschappij terug, alles dreigt uit elkaar te vallen’, zei hij.

Mell VF deed daar nog een lekker schepje bovenop. “Dit is zo lekker joh”, aldus Mell (30). “Hier gebeurt zo veel. Het is de eerste keer dat we hier spelen, maar het is prachtig. Of ik voorbeelden heb? Mijn moeder zei altijd dat ik eerder zong dan dat ik kon praten. Mijn stem wordt wel eens vergeleken met die van Anouk, Adèle of Beth Hart. Wij zijn geen sopranen hè. En druk? Tot februari hebben we nog 102 shows staan.” Een fan vraagt om een handtekening op haar voorhoofd, met viltstift hè. Geen enkel probleem en het is te hopen dat dat zo blijft, want ‘de entourage’ (mannazjers en zo) van de edelachtbare Ilse de Lange zorgt er in dat geval voor dat zij onbereikbaar is geworden. Op het podium de popiejopie uithangen met ‘kijk eens wat ik benaderbaar en gewoon gebleven ben’ maar onbereikbaar hoor. Nooit meer boeken, dat mens, ook al zingt ze goed. In Den Hout hoeven ze zulke pretentieuze types ook niet. Daar zitten de vrijwilligers samen te eten met de artiesten. Weg met die dikke nekken! Nogmaals (maar nu gemeend): Boeh.

Massaal koor

En als vanzelf werd het weer zondag. Lekkere lunch om mee te beginnen. En zeker, nog steeds geen paraplu te bekennen. Geen podium meer in dat deel van het park, volgens velen echt jammer. Wel was er leuk straattheater. Mattie Broekmans liep als Egyptenaar horloges te verkopen, iemand ging werkelijk het hele park langs om te vragen ‘of u pizza had besteld?’ en nog zo wat van die onderbroekenlol. Dj Trobi draaide voor ‘de jeugd’, maar die was er niet zo veel. Vuig en Amina deden het top, maar wat die twee gitaristen (Struylaart) daar te zoeken hadden wist geen mens. Kijk, die hoorden nou net aan de andere kant thuis. Bovendien was het toen maar weer eens gaan hozen en het feest werd vanwege het onweer ook even stilgelegd, het oostelijk deel van het park bij de speeltuin zelfs helemaal ontruimd. Vanuit de kiosk klonk een massaal koor met ‘het dondert en het bliksemt’. Kijk, dát is het ouderwetse sfeertje. Gelukkig trok de bui bij Toontje Lager over en ja, wie kent hun liedjes niet. Met Abel, Kuzko en vooral Steam Sister (vet hoor!) werd het Parkfeest om 22.30 uur lekker afgesloten. “Maar ik blijf nog even hoor, heb mijn oppas tot 23.00 uur geboekt”, aldus een van de diehards.

Wat de een goed vond was voor de ander helemaal niks. Danny Vera mag van ondergetekende nog veel vaker komen, maar ja, of iedereen er zo over denkt … Er is een fraai (foto-)boek gemaakt over 25 jaar Parkfeest, dat in 1997 haar eerste aflevering beleefde. Het boek wordt samengesteld door Frank en Steffie Eikhout en komt na de zomervakantie uit maar is via allerlei kanalen al wel te reserveren. Leuk, het Parkfeest, maar de regen was wel een behoorlijke spelbreker.

evr