Het is dit jaar 10 jaar geleden dat de Saradag voor het eerst werd georganiseerd. Des te meer reden dus om in gesprek te gaan met de organisatie van toen.

Voor ons zit Nicole Caron, een van de 7 enthousiaste organisatoren van de allereerste Saradag in 2014. Misschien ken je haar van bijvoorbeeld het Klapperen, de Revuetjes of het Zoldertejater. Nicole is geen onbekende in het Oosterhoutse en het is dan ook niet vreemd dat zij als eerste opstond om deze dag voor toffe vrouwen van vijftig te organiseren.

Post-its

“Ik vind het zo’n eer dat de Saradag nog steeds plaatsvindt”, zegt ze daarover. Het begon allemaal zo’n 13 jaar geleden toen Nicole aan haar zus de Saradag cadeau deed. Toen bestond dat in Oosterhout nog niet en daarom werd uitgeweken naar Made. Toen Nicole zelf haar 50e verjaardag naderde, besloot ze om in haar eigen woonplaats een Saradag te organiseren. Ze verzamelde een groepje mensen om zich heen met ieder zijn eigen kwaliteiten en netwerk. Met behulp van blauwe post-its op de deur werden de overeenkomsten in de ideeën duidelijk en werd het programma voor de allereerste Saradag samengesteld. Voor 75 euro per dag werd er gefietst, gegeten, gedronken, werden er activiteiten gedaan en werd er vooral veel gelachen.

Sponsoren droegen vooral bij in natura. Broodjes, water, dat soort dingen. In de loop van de jaren zien we dat bedrijven steeds vaker een financiële bijdrage leveren. Er wordt benadrukt dat alle bijdrages welkom zijn; hoe meer er binnenkomt, hoe meer je kunt doen. Bovendien is het voor de sponsoren goed om zo te laten zien dat hun bedrijf betrokken is bij wat er in de stad gebeurt. Een win-win situatie dus.

Fris

Op onze vraag waarom er nooit een bestuur is samengesteld, heeft Nicole een duidelijk antwoord: “Op die manier heb je elk jaar frisse inzichten en ideeën van wat op dat moment hip is en speelt. Een nieuwe organisatie heeft weer een nieuwe kijk op dingen.” Dat het wisselen van het bestuur ook betekent dat sommige voorgenomen tradities zoals het doorgeven van een breiwerkje of het jaarlijks verzamelen van de vorige Sara’s in het park, al na een paar jaar stranden, vind ze jammer maar begrijpelijk. De nieuwe vriendschappen die zijn ontstaan na zo’n dag, stranden niet. Zo wordt er dit jaar door de inmiddels 60 jarigen een Rebekka dag georganiseerd. Rebekka is de officiële naam als je 60 wordt, licht Nicole toe. Feesten kunnen de dames in elk geval nog als de beste.

Dat er plaats is voor zo’n 50 dames, is ook niet willekeurig gekozen. Dat aantal is nog te overzien en is behapbaar. Voor een groep van 50 personen is wel plek te vinden, maar dat wordt veel moeilijker als je het hebt over zo’n 150 personen, zoals bij de Abrahamdag. Indertijd moest je of hier geboren zijn, woonachtig zijn of hier werken. De huidige criteria zijn dat je hier geboren moet zijn of woonachtig bent. Ter plekke besluit het huidige organisatieteam dat deze regel weer opnieuw geïntroduceerd kan worden: ook als je hier werkzaam of opgegroeid bent , ben je voortaan van harte welkom om je aan te melden.

Doen

Hoe de aanmelding precies in zijn werk ging, is niet helemaal duidelijk meer. “De Facebook pagina werkt het best. Dat is altijd zo geweest en is nog steeds zo. Maar niet iedereen zit op Facebook, dus je moet het ook van het weekblad en je netwerk hebben”, zegt Nicole. Sinds dit jaar is een Instagram pagina aangemaakt en misschien volgt er nog een website.

“Sommige dames kwamen alleen, anderen kwamen met een of meer vriendinnen. Tegen de vrouwen die alleen willen komen, zou ik zeggen: lekker doen!. Het is echt een leuke dag en je leert binnen een mum van tijd nieuwe mensen kennen. Allemaal leeftijdgenoten, dat heb je al met elkaar gemeen. Voor wat het kost, 90 euro dit jaar, word je de hele dag verzorgd. Soms wordt het ook cadeau gedaan aan een zus, geliefde of vriendin, zoals ik het 13 jaar geleden ook aan mijn zus heb gegeven. Weet je, je moet er ook niet te lang over nadenken, want dan denk je alles kapot. Gewoon doen”.