Ze zijn allebei 89 en komen uit een groot gezin. “En dat terwijl de arts tegen mijn ouders had gezegd dat ik de 30 niet zou halen vanwege mijn polio. Intussen ben ik de enige nog die leeft, al mijn broers en zus zijn inmiddels overleden. Maar je moet ook gewoon geluk hebben in het leven en ik heb enorm geboft met mijn vrouw Willemien.” En dat is geheel wederzijds, aldus Mien, want zo noemt Jan haar. Jan en Willemien Broekhoven zijn op 4 april 60 jaar getrouwd, twee dagen later gaan ze het vieren.

1964 dus. Zijn vader was aannemer, haar vader rietdekker. Jan ging als enige van de broers naar de Mulo en de Kweekschool, de rest ging met pa de bouw in. Willemien studeerde aan een voorloper van de Sociale Academie en ging het maatschappelijk werk in, in de Bredase wijk Belcrum. Jan had de pech dat er toen een overschot was aan onderwijzers, waardoor hij niet in Oosterhout aan de bak kwam. Maar zijn referenties (de directeur van de Kweekschool) kregen het zover dat hij nagenoeg zonder te solliciteren aan de slag kon op de Christoffelschool in Tilburg en hij is daar altijd gebleven. Op zijn 61-ste ging hij met pensioen, Willemien moest stoppen met werken toen ze trouwden, zo ging dat toen (nog).

Rolstoel

Ze leerden elkaar kennen op Valentijnsdag bij dansschool Need. Allebei zijn ze geboren en getogen Oosterhouters. “Toen we trouwden waren we al 29 jaar. Dat was best oud, maar het had alles te maken met mijn ziekte. Ik heb daardoor een aantal jaren van school moeten missen”, aldus Jan. “Mijn broers hebben me geholpen om te leren lopen. De dokter had gezegd dat ik in een rolstoel terecht zou komen. Maar dan ken je de Broekhovens niet.” Twee zoons kwamen uit hun liefde voort. Willemien was er voor hen, maar hielp pook elders waar ze kon, de mantelzorger-avant-la-lettre. “Een zoon is overleden toen ie pas 54 was. Dat heeft er flink in gehakt.”

Alles wit

Waar ze vooral bekend om zijn geworden hier is hun ‘winkel’. “We verzamelden echt van alles. Ik werkte toen de jongens uit huis waren ook voor allerlei uitzendbureaus, maar we wilden iets met dat verzamelen. We hebben toen een winkeltje geopend, ’t Verzamelpunt. We zetten van alles hier op de oprit en daar kwamen veel mensen op af. Soms kwamen ze wat brengen, maar ook werd er verkocht natuurlijk. Ja hoor, alles wit, we stonden ingeschreven bij de Kamer van Koophandel.” Volgens Jan heeft de vergunning om ermee te mogen starten wel wat voeten in aarde gehad, maar de wijziging van het bestemmingsplan kwam erdoor. “Een dag per week waren we open en dat heeft 37 jaar geduurd. Corona heeft er een einde aan gemaakt”, aldus Willemien.

Folk

Na Jans pensionering zijn ze eerst veel op reis geweest. “Ja, toen kon het nog prima. Afrika, Rusland, Egypte, Noorwegen. Fantastische tijd was dat. Maar ik kreeg ook meer tijd voor mijn hobby’s, zoals accordeon spelen, fotografie en verzamelen natuurlijk. Ik heb hier de allereerste spiegelreflexcamera die ooit gemaakt werd. Ziet eruit als een houten bakje, maar man, wat ben ik daar trots op. Ik zong ook bij Toonkunstkoor Aurora en was IVN natuurgids. Ik heb nergens een 10 voor gehaald, was met een 7 dik tevreden. Ik speel nog steeds in een Iers folkbandje. Ik doe alles op gehoor, kan geen noot lezen.”

Natuurlijk, op een bepaalde leeftijd verzamel je eigenlijk bijna alleen nog herinneringen. Maar die hebben ze dan ook, heel veel en hele leuke en actieve. Door herinneringen leef je ook twee keer, zei ooit een slim iemand. En, dit vooral, sámen.

evr

(foto’s Casper van Aggelen)